در انتخابات مجلس هشتم، علاوه بر دو رقیب سنتی راست و چپ یا اصولگرا و اصلاح‌طلب، گونه‌های تعدیل‌شده این گرایش‌ها نیز در قالب ائتلاف فراگیر اصولگرایان و حزب اعتماد ملی تا اندازه‌ای وارد میدان رقابت شدند...

دو ماه مانده به انتخابات مجلس هشتم،‌ حضور مثلث رضایی، قالیباف و لاریجانی به صورت جدی‌تری در معادلات انتخاباتی بروز پیدا کرد و به چالشی اساسی برای جبهه متحد اصولگرایان (6+5) تبدیل شد که با برگزاری نشستی در حضور آیت‌الله مهدوی کنی، توصیه‌ها و چهارچوب‌هایی برای نزدیک شدن اصولگرایان به لیست واحد ارایه شد.

فلسفه حضور فعال این سه نفر در صحنه انتخابات با دو انگیزه اصلی شکل گرفته بود:
1. تقویت فضای رقابتی انتخابات برای افزایش مشارکت مردم که به ویژه با فضای به وجود آمده به دلیل ردصلاحیت‌های گسترده توسط هیأت‌‌های اجرایی، احتمال عدم حضور یا حضور کمرنگ اصلاح‌طلبان را نیز محتمل می‌ساخت.
2. نگرانی از بابت ضعف مدیریت انتخاباتی اصولگرایان که در قالب «6+5» انجام می‌شد و چشم‌انداز تصمیم‌گیری‌ آنها که حاکی از ضعف‌های اساسی در لیست‌های خروجی تهران و شهرهای بزرگ بود...

اما در ادامه، رویدادهایی رخ داد که باعث شد این گروه، عملا به صورت حداقلی وارد گردونه انتخابات شود و چه در فهرست، چه در شعارها و چه در عملکرد، آن‌گونه که بایسته یک حضور قدرتمند انتخاباتی است، وارد گردونه رقابت شود.

از یک سو، لاریجانی که تا آن زمان بیش از همه در سخنرانی‌های خود با رد نگاه قبیله‌گرایانه به اصولگرایی و با شعار تفاهم ملی، اصولگرایی را فراتر از راست و چپ اعلام می‌کرد، با انتقال حوزه خود به قم با برخی محدودیت‌ها روبه‌رو شد، به ویژه که قم به دلیل بافت جمعیتی حاکم بر آن و جایگاه ضعیف اصلاح‌طلبان در آن، چندان زمینه خوبی برای ایراد چنین سخنانی نداشت.

از دیگر سو، با انتقال لاریجانی به قم، سرلیست مورد نظر این ائتلاف عملا حذف شد و این طیف پس از به دست آوردن رضایت غلامعلی حداد عادل، او را به عنوان سرلیست خود برگزید.

با مشخص شدن حضور اصلاح‌طلبان در انتخابات، انواع فشارها از سوی طیف جبهه متحد اصولگرایان و برخی مراکز دیگر بر این سه نفر افزایش یافت و حمایت علنی از این ائتلاف را برای آنان بسیار مشکل کرد.

قالیباف، شهردار تهران، نیز از این فشارها در امان نبود و در عین حال انتخابات مجلس برای او نسبت به انتخابات دیگر اولویت جدی نداشت...